Het verlies van mijn zoontje heeft invloed op alles

De longslagader en de aorta bleken bij het pasgeboren zoontje van Angela (41) verkeerd om op zijn hartje te zitten. Hierdoor ontstonden er complicaties, waar hij uiteindelijk aan overleed. Over haar zoontje schreef Angela blogs die gebundeld zijn in het boek Mijn Optimistje.

“Het verlies van George heeft invloed op alles wat ik doe. Mijn zoontje werd vier weken te vroeg met een keizersnede ter wereld gebracht. Dat ik mama zou worden, was voor mij als alleenstaande vrouw een droom die uitkwam. Toen hij werd geboren, hoorde ik hem krijsen en dacht ik dat het allemaal goed was. Maar niets bleek minder waar. ‘We krijgen hem wat lastig op gang, we nemen hem mee’, hoorde ik de verpleegkundigen zeggen.”

Worsteling

“Op dat moment was ik nog versuft van de verdoving en me van geen gevaren bewust. Ik gaf goedkeuring om hem naar het Universitair Medisch Centrum Groningen over te brengen. De mogelijkheid om hem toen nog even snel vast te houden heb ik afgeslagen, ik wilde hem zo snel mogelijk gezond terug hebben. Iets waarmee ik tot op de dag van vandaag enorm worstel. Waarom hebben ze het als vraag gesteld en hem niet gewoon gegeven? Uiteindelijk kreeg ik hem een maand later voor de eerste keer in mijn armen en voelde ik met mijn hand op zijn borstkast zijn hartje voor de laatste keer kloppen.”

Cruciale beslissingen

“Die maand in het ziekenhuis vocht hij voor zijn leven en week ik niet van zijn bedje. Ik leerde alle medische machines kennen, wat de waardes betekenden. Wanneer ik bij hem kwam, ging zijn bloeddruk omhoog en dat gaf mij veel vertrouwen: hij heeft geweten dat ik er was. Ik leefde daar zo in het moment dat ik helemaal niet met de dood bezig was. We vochten keihard en hij zou het gewoon gaan redden. Pas later besefte ik wat ik heb meegemaakt, wat voor cruciale beslissingen ik heb genomen en hoe ziek hij eigenlijk was.”

Grote broer

“Het verlies van mijn zoontje heeft invloed op alles wat ik doe of meemaak. Ik kan wel genieten, maar als iets anders mij goed afgaat dan bekruipt mij vaak het gevoel van “waarom lukt dát nou wel?”. Met zo’n verlies omgaan moet je leren en dat is een lange weg. Wat mij nu op de been houdt, is de hoop dat George ooit “grote broer” wordt. Maar nu, na twee miskramen, wordt de kans steeds kleiner.”

Uniek proces

“Met mijn boek wil ik mensen laten kennismaken met George. Daarnaast wil ik ouders in soortgelijke situaties steun bieden. Rouwen is een uniek proces. Een buitenstaander kan het beste luisteren zonder oordeel te vellen. Hoe machteloos dat ook mag voelen, als je dat kunt ben je de grootste steun die eenieder zich kan wensen.”